Ortopedik Travmaların 7 Tanı Yöntemi Ve Tedavisi

Ortopedik travmalar, kas-iskelet sistemi üzerindeki yaralanmalar ve hasarları ifade eder ve hem tıbbi hem de cerrahi müdahaleler gerektirebilecek karmaşık bir sağlık sorunudur. Bu tür travmalar, kemikler, eklemler, kaslar, tendonlar ve bağlar dahil olmak üzere vücudun birçok farklı bölgesini etkileyebilir. Her yaş grubunda görülebilmekle birlikte, özellikle yaşlı bireylerde ve sporcularda daha yaygındır. Ortopedik travmaların nedenleri genellikle düşme, trafik kazaları, spor yaralanmaları ve yüksek enerjili travmalar gibi dış etkenlere dayanır. Ancak, bazı durumlarda patolojik kırıklar gibi içsel faktörler de bu tür yaralanmalara yol açabilir.

Ortopedik Travmaların 7 Tanı Yöntemi Ve Tedavisi

Ortopedik travmaların tanı ve tedavi süreci, yaralanmanın türüne, ciddiyetine ve hastanın genel sağlık durumuna bağlı olarak değişir. Erken tanı ve uygun tedavi, fonksiyonel iyileşmenin sağlanması ve komplikasyonların önlenmesi açısından kritik öneme sahiptir. Özellikle çoklu travma vakalarında, yaralanmanın sistemik etkilerinin doğru bir şekilde yönetilmesi hayati önem taşır. Ortopedik cerrahlar, bu tür durumlarda hastaların yaşam kalitesini korumak ve uzun vadeli sağlık sorunlarını en aza indirmek için multidisipliner bir yaklaşımla çalışırlar. Bu, bazen acil cerrahi müdahaleleri ve uzun süreli rehabilitasyon süreçlerini içerebilir.

Son yıllarda, ortopedik travmaların tedavisinde önemli ilerlemeler kaydedilmiştir. Özellikle minimal invaziv cerrahi teknikler ve biyomekanik araştırmalar, tedavi yaklaşımlarını büyük ölçüde değiştirmiştir. Bu gelişmeler, hastaların daha hızlı iyileşmesini ve normal aktivitelerine daha kısa sürede dönmelerini sağlarken, aynı zamanda komplikasyon riskini de azaltmaktadır. Bununla birlikte, ortopedik travmaların tedavi edilmesinde hala birçok zorluk mevcuttur. Özellikle kompleks kırıklar, eklem yaralanmaları ve kas-tendon hasarları gibi durumlar, ileri cerrahi beceri ve uzmanlık gerektirir.

Ortopedik travmalara yönelik araştırmalar, hastaların tedavi ve iyileşme süreçlerinin iyileştirilmesine odaklanmaktadır. Yeni tedavi protokollerinin geliştirilmesi, cerrahi tekniklerin optimizasyonu ve rehabilitasyon süreçlerinin kişiselleştirilmesi, bu alandaki ana araştırma konularını oluşturur. Ayrıca, hastaların yaşam kalitesini arttırmak ve tekrarlayan yaralanmaları önlemek için yeni önleyici stratejiler geliştirilmesi de önem taşır. Bu makalede, ortopedik travmaların tanı ve tedavi yöntemleri, modern cerrahi teknikler ve rehabilitasyon süreçleri ele alınarak, bu alandaki en güncel bilgiler ve uygulamalar sunulacaktır.

Ortopedik Travmaların Sınıflandırılması

Ortopedik travmalar, kemikler, eklemler, bağlar, kaslar ve tendonlar gibi hareket sistemi dokularında oluşan yaralanmaları ifade eder. Bu travmalar, genellikle dışsal bir kuvvetin etkisiyle meydana gelir ve farklı sınıflandırma sistemleri kullanılarak değerlendirilir. Ortopedik travmaların sınıflandırılması, klinik tanı ve tedavi planlamasında kritik bir rol oynar. Bu sınıflandırma, travmanın türüne, yerine, mekanizmasına ve ciddiyetine göre yapılır. İşte ortopedik travmaların sınıflandırılmasında dikkate alınan başlıca kategoriler:

1. Travmanın Anatomik Lokalizasyonuna Göre Sınıflandırma

Ortopedik travmaların yer aldığı anatomik bölgeye göre sınıflandırılması, tanı ve tedavi süreçlerini kolaylaştırır. Başlıca bölgeler şunlardır:

• Üst Ekstremite Travmaları:
  • Omuz, kol, dirsek, önkol, el bileği ve el kemiklerini kapsar.
  • Örneğin, klavikula kırıkları veya el bileği burkulmaları.
• Alt Ekstremite Travmaları:
  • Kalça, uyluk, diz, bacak, ayak bileği ve ayak kemiklerini içerir.
  • Örneğin, kalça çıkığı veya ayak bileği kırığı.
• Omurga Travmaları:
  • Servikal, torakal veya lomber bölgede meydana gelen yaralanmalar.
  • Örneğin, omur kırıkları veya disk hernisi.
• Pelvis Travmaları:
  • Özellikle yüksek enerjili travmalarda görülen pelvik kemik kırıkları veya dislokasyonlar.

2. Travmanın Şiddetine Göre Sınıflandırma

Travmanın ciddiyeti, tedavi yaklaşımını ve iyileşme sürecini belirler. Şiddete göre sınıflandırma şu şekilde yapılabilir:

• Basit Yaralanmalar:
  • Küçük burkulmalar, ezilmeler veya yumuşak doku zedelenmeleri.
  • Genellikle cerrahi müdahale gerektirmez.
• Kompleks Yaralanmalar:
  • Çoklu kırıklar, eklem dislokasyonları veya damar-sinir yaralanmalarını içerir.
  • Multidisipliner tedavi gerektirebilir.
• Açık ve Kapalı Yaralanmalar:
  • Kapalı Yaralanmalar: Deri bütünlüğü korunur. Örneğin, kapalı kırıklar.
  • Açık Yaralanmalar: Deri bütünlüğü bozulur, kemik veya yara dokusu dışarıdan görülebilir. Örneğin, açık kırıklar.

3. Travmanın Meydana Geliş Mekanizmasına Göre Sınıflandırma

Yaralanmaya neden olan dışsal kuvvetin türü, travmanın doğasını ve tedavi yaklaşımını belirler:

• Direkt Travmalar:
  • Yaralanma, dışsal kuvvetin doğrudan uygulandığı bölgede meydana gelir. Örneğin, düşme sonucu oluşan radius kırığı.
• Dolaylı Travmalar:
  • Kuvvet, başka bir bölgeden iletilerek yaralanmaya neden olur. Örneğin, ayak bileğinin burkulması sırasında bağ kopmaları.
• Yüksek Enerjili Travmalar:
  • Trafik kazaları veya yüksekten düşme gibi durumlarda görülür. Ciddi kırıklar ve çoklu yaralanmalar yaygındır.
• Düşük Enerjili Travmalar:
  • Genellikle osteoporoz gibi altta yatan durumların etkisiyle düşük etkili travmalar sonucunda oluşur.

4. Kırık Tipine Göre Sınıflandırma

Kırıklar, ortopedik travmaların en sık görülen türlerinden biridir ve farklı özelliklerine göre sınıflandırılır:

• Tam Kırıklar:
  • Kemik bütünlüğünün tamamen bozulduğu kırıklar.
• Kısmi (İnkomplet) Kırıklar:
  • Kemik bütünlüğünün kısmen korunduğu kırıklar. Özellikle çocuklarda görülen “yeşil ağaç” kırıkları bu gruba girer.
• Stres Kırıkları:
  • Tekrarlayan mikrotravmalar sonucunda kemikte oluşan küçük çatlaklar.
• Patolojik Kırıklar:
  • Altta yatan bir hastalık (örneğin, tümör veya osteoporoz) nedeniyle zayıflamış kemikte meydana gelen kırıklar.

5. Yumuşak Doku Yaralanmalarına Göre Sınıflandırma

Yumuşak doku yaralanmaları da sıklıkla ortopedik travmalarla ilişkilidir ve kendi içinde sınıflandırılır:

• Kas Yaralanmaları:
  • Kas liflerinin gerilmesi veya yırtılması.
• Bağ Yaralanmaları:
  • Burkulma veya bağ kopmaları. Örneğin, ön çapraz bağ yırtığı.
• Tendon Yaralanmaları:
  • Tendonun kopması veya inflamasyonu. Örneğin, aşil tendonu yırtığı.
• Sinir Yaralanmaları:
  • Travmatik nöropatiler veya sinir sıkışmaları.
• Damar Yaralanmaları:
  • Travma sonrası gelişen damar tıkanıklıkları veya kanamalar.

6. Yaşa ve Kişisel Özelliklere Göre Sınıflandırma

Ortopedik travmalar, bireyin yaşına ve diğer özelliklerine göre farklı etkiler gösterebilir:

• Pediatrik Travmalar:
  • Çocuklarda epifiz plakları henüz kapanmadığı için, büyüme plağı yaralanmaları sıklıkla görülür.
• Geriatrik Travmalar:
  • Yaşlı bireylerde osteoporozun etkisiyle düşük enerjili travmalarda bile ciddi kırıklar oluşabilir.
• Spor Travmaları:
  • Atletlerde görülen tekrarlayan stres yaralanmaları ve bağ zedelenmeleri.

Bu sınıflandırma, yalnızca tanı ve tedaviyi kolaylaştırmakla kalmaz, aynı zamanda hastanın prognozu ve rehabilitasyon süreci için de önemli bilgiler sağlar. Her sınıflandırma kategorisi, ortopedik travmanın nedenini, sonuçlarını ve tedavi yöntemlerini anlamaya yönelik kapsamlı bir çerçeve sunar.

Ortopedik Travmaların Tanısı

Ortopedik travmaların doğru ve hızlı bir şekilde tanımlanması, tedavi sürecinin başarıyla yönetilmesi açısından büyük önem taşır. Tanı sürecinde kullanılan yöntemler, travmanın tipine, şiddetine ve etkilenen anatomik bölgeye göre farklılık gösterebilir. Bu bölümde, ortopedik travmaların tanısında kullanılan temel yaklaşımlar detaylı bir şekilde ele alınacaktır.

1. Hastanın Hikayesi ve Anamnez

Tanının ilk adımı, hastanın detaylı bir anamnezinin alınmasıdır. Bu süreçte aşağıdaki bilgiler toplanır:

• Travmanın Mekanizması: Travmanın nasıl meydana geldiği, örneğin düşme, trafik kazası, spor yaralanması gibi.
• Semptomlar: Ağrı, şişlik, hareket kısıtlılığı, deformite gibi belirtiler.
• Geçmiş Sağlık Durumu: Önceden mevcut olan ortopedik rahatsızlıklar veya sistemik hastalıklar.
• Travma Sonrası Gelişen Şikayetler: Uyuşma, güç kaybı veya işlev bozukluğu gibi ek semptomlar.

2. Fizik Muayene

Fizik muayene, travmanın değerlendirilmesi ve kapsamının belirlenmesi için vazgeçilmez bir adımdır. Bu süreçte aşağıdaki unsurlar dikkate alınır:

• Görsel Değerlendirme: Travma bölgesindeki şişlik, morarma, açık yaralar, deformiteler veya anormal hareketler.
• Palpasyon: Kırık, çıkık veya yumuşak doku hasarına işaret eden hassasiyet veya krepitasyon.
• Nörovasküler Muayene: Sinir ve damar bütünlüğünün değerlendirilmesi. Bu, özellikle ekstremite travmalarında hayati öneme sahiptir.
• Hareket Testleri: Eklem hareket açıklığının değerlendirilmesi, ağrının varlığı ve hareketle şiddetinin incelenmesi.

3. Görüntüleme Yöntemleri

Ortopedik travmaların kesin tanısında görüntüleme teknikleri hayati bir rol oynar. En yaygın kullanılan yöntemler şunlardır:

• Radyografi (X-ray): Kırıkların, çıkıkların ve kemik yapısındaki diğer anormalliklerin tespiti için ilk tercih edilen yöntemdir.
• Bilgisayarlı Tomografi (BT): Kemik yapılarının daha detaylı bir şekilde incelenmesi gerektiğinde kullanılır. Özellikle kompleks kırıklar veya pelvik travmalar için uygundur.
• Manyetik Rezonans Görüntüleme (MRG): Yumuşak doku hasarlarının (bağ, tendon, kas yırtıkları) ve kemik iliği ödemlerinin değerlendirilmesinde etkilidir.
• Ultrasonografi: Özellikle çocuk hastalarda ve yumuşak doku travmalarında kullanılabilir. Eklem içi sıvı birikimleri veya tendon yırtıklarının değerlendirilmesinde yardımcıdır.
• Kemik Sintigrafisi: Stres kırıkları veya enfeksiyon kaynaklı durumların tespiti için spesifik bir yöntemdir.

4. Laboratuvar Testleri

Laboratuvar testleri genellikle sistemik bir problemden şüphelenildiğinde veya enfeksiyon riski mevcutsa kullanılır. Örnekler:

• Kan Testleri: Enfeksiyon belirteçleri (CRP, sedimantasyon hızı) ve hematolojik durumun değerlendirilmesi.
• Eklem Sıvısı Analizi: Eklem içi kanama, enfeksiyon veya inflamatuar durumların analizi için önemlidir.

5. Klinik Skalalar ve Sınıflandırma Sistemleri

Ortopedik travmaların değerlendirilmesinde çeşitli klinik skalalar ve sınıflandırma sistemleri tanıya rehberlik eder. Örneğin:

• AO/OTA Sınıflandırması: Kırıkların yerini, tipini ve şiddetini belirlemek için kullanılır.
• Gustilo-Anderson Sınıflandırması: Açık kırıkların değerlendirilmesinde kullanılır.
• Mangled Extremity Severity Score (MESS): Ekstremite travmalarının ciddiyetini belirlemek için yararlıdır.

6. Multidisipliner Yaklaşım

Bazı kompleks ortopedik travmalar, birden fazla uzmanlık alanının iş birliğini gerektirir. Örneğin, vasküler cerrahi veya nöroloji uzmanlarının müdahil olması gerekebilir. Bu nedenle, multidisipliner bir yaklaşım tanı sürecini optimize eder.

7. Erken Tanının Önemi

Ortopedik travmalarda erken ve doğru tanı, komplikasyonların önlenmesi ve tedaviye hızlı bir şekilde başlanması açısından kritik önem taşır. Gecikmiş tanılar, enfeksiyon, malunion (uygunsuz kaynama) veya fonksiyon kaybı gibi ciddi sorunlara yol açabilir.

Bu kapsamlı değerlendirme süreci, ortopedik travmanın şiddetini, türünü ve olası komplikasyonlarını belirlemek için bir çerçeve sunar. Tedaviye geçmeden önce tanı sürecinin eksiksiz bir şekilde tamamlanması, hastanın prognozu üzerinde doğrudan etkili olacaktır.

Ortopedik Travmaların Tedavisi

Ortopedik travmalar, kas-iskelet sistemi üzerindeki yaralanmalar veya hasarlardır ve bu travmaların tedavisi, yaralanmanın türüne, ciddiyetine ve hastanın genel sağlık durumuna göre değişir. Tedavi yaklaşımları genellikle cerrahi ve cerrahi olmayan yöntemler olarak ikiye ayrılır. Ayrıca, rehabilitasyon süreci tedavinin önemli bir parçasıdır. Bu bölümde, ortopedik travmaların tedavi yöntemlerini detaylandıracağız.

1. Cerrahi Olmayan Tedavi Yöntemleri

Cerrahi olmayan yöntemler, genellikle hafif ve orta şiddetteki ortopedik travmalar için tercih edilir. Bu yöntemler şunları içerir:

• Dinlenme ve İmmobilizasyon
  Yaralanan bölgenin dinlenmesi ve hareket ettirilmemesi, iyileşme sürecinde kritik bir rol oynar. Alçı, atel veya breysler kullanılarak hasarlı bölge sabitlenir. Özellikle kırıklar ve burkulmalar için sıkça kullanılan bu yöntem, dokuların doğal şekilde iyileşmesine olanak tanır.
• İlaç Tedavisi
  Ağrıyı ve inflamasyonu kontrol altına almak için analjezikler ve nonsteroidal antiinflamatuar ilaçlar (NSAID’ler) reçete edilir. Daha ciddi durumlarda, kas gevşeticiler veya kortikosteroid enjeksiyonları kullanılabilir.
• Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon
  Hareketliliği yeniden kazanmak ve kas gücünü artırmak için fizik tedavi uygulanır. Uzmanlar tarafından belirlenen egzersiz programları, hastaların eski işlevlerini geri kazanmalarına yardımcı olur.
• Ortopedik Destekler
  Yaralanmaların iyileşme sürecinde kullanılan destekleyici cihazlar (örneğin, koltuk değnekleri, diz destekleri) hareket kolaylığı sağlar ve iyileşme sürecini hızlandırır.

2. Cerrahi Tedavi Yöntemleri

Ciddi ortopedik travmalar, özellikle kompleks kırıklar, bağ yaralanmaları veya eklem hasarlarında cerrahi müdahale gerektirir. Cerrahi tedavi, kas-iskelet sisteminin anatomik bütünlüğünü geri kazandırmayı amaçlar. Cerrahi tedavi yaklaşımları şunlardır:

• Kırık Tespiti ve Sabitleme (Osteosentez)
  Kırıkların yerleştirilmesi ve sabitlenmesi için plaklar, vidalar, çiviler veya intramedüller rodlar gibi implantlar kullanılır. Bu yöntem, kırık kemiklerin doğru bir şekilde kaynamasını sağlar.
• Artroskopik Cerrahi
  Küçük kesilerle yapılan minimal invaziv bir yöntemdir. Özellikle bağ ve menisküs yaralanmaları, eklem içi sorunlar için tercih edilir. Artroskopi, iyileşme süresini kısaltır ve komplikasyon riskini azaltır.
• Protez ve Eklem Onarımları
  Ciddi eklem hasarlarında total veya parsiyel eklem protezleri kullanılabilir. Kalça, diz veya omuz eklemlerindeki ağır hasarlar bu yöntemle tedavi edilir.
• Rekonstrüktif Cerrahi
  Kompleks travmaların ardından deformite düzeltmek veya kas-iskelet sistemini yeniden yapılandırmak amacıyla yapılan ameliyatlardır. Özellikle çok parçalı kırıklar ve ciddi doku hasarlarında uygulanır.

3. Rehabilitasyon Süreci

Ortopedik travmaların tedavisi, rehabilitasyon olmadan eksik kalır. Rehabilitasyon, hem cerrahi hem de cerrahi olmayan tedavi sonrasında uygulanır. Bu süreç şunları içerir:

• Fonksiyonel Rehabilitasyon
  Hasta, günlük yaşam aktivitelerine dönebilmek için uygun hareket kabiliyeti kazandıran egzersizler yapar. Fonksiyonel rehabilitasyonun amacı, bağımsız hareket edebilme yeteneğini sağlamaktır.
• Kas Güçlendirme ve Esneklik Çalışmaları
  Yaralanmanın ardından zayıflayan kasları güçlendirmek için özel programlar uygulanır. Ayrıca, eklem hareket açıklığını artırmaya yönelik esneklik çalışmaları da yapılır.
• Psikolojik Destek
  Uzun süren tedavi süreçlerinde, hastaların moral ve motivasyonunun yüksek tutulması önemlidir. Gerekirse psikolojik destek sağlanır.

4. Yenilikçi Tedavi Yöntemleri

Modern tıp, ortopedik travmaların tedavisinde yenilikçi yaklaşımlar sunar. Bu yöntemler arasında şunlar bulunur:

• Hücre ve Doku Mühendisliği
  Hasarlı dokuların yenilenmesini desteklemek için kök hücre tedavileri veya biyomateryaller kullanılır.
• Robotik Rehabilitasyon
  Rehabilitasyon sürecinde robotik cihazlar, hastaların hareketlerini destekler ve tedavi sonuçlarını optimize eder.
• 3D Baskı ile Kişiselleştirilmiş İmplantlar
  Özellikle karmaşık vakalarda, 3D yazıcılarla hastaya özel implantlar üretilerek cerrahi müdahaleler daha etkili hale getirilir.

5. Tedavide Çok Disiplinli Yaklaşım

Ortopedik travma tedavisi, birden fazla tıbbi uzmanlık dalının iş birliğini gerektirir. Ortopedi uzmanları, fizik tedavi ve rehabilitasyon ekipleri, radyologlar ve gerektiğinde psikologlar bir arada çalışarak en iyi tedavi sonuçlarını elde etmeye çalışır.

Sonuç olarak, ortopedik travmaların tedavisinde hedef, yalnızca anatomik iyileşmeyi değil, aynı zamanda hastanın yaşam kalitesini artırmayı sağlamaktır. Uygun tedavi planının seçimi, doğru teşhis ve multidisipliner yaklaşım sayesinde mümkün olur.

Ortopedik Travmalarda Rehabilitasyonun Önemi

Rehabilitasyon, ortopedik travmalardan sonra iyileşme sürecinin ayrılmaz bir parçasıdır. Cerrahi veya konservatif tedavi sonrasında başlatılan rehabilitasyon programları, hastaların normal yaşam aktivitelerine daha hızlı ve güvenli bir şekilde dönmesini sağlar.

1. Fizyoterapinin Rolü

Fizyoterapi, kas-iskelet sistemi yaralanmalarının tedavisinde kritik bir rol oynar. Ortopedik travma sonrasında kas gücünün, esnekliğin ve eklem hareket açıklığının yeniden kazanılması için fizyoterapi uygulamaları büyük önem taşır. Uygulanan yöntemler arasında manuel terapi, germe egzersizleri, kuvvetlendirme çalışmaları ve proprioseptif eğitim yer alır.

2. Rehabilitasyon Programlarının Planlanması

Rehabilitasyon programları, hastanın yaralanma türüne, yaşına, genel sağlık durumuna ve iyileşme sürecine bağlı olarak kişiye özel olarak planlanır. Programın başlangıcında, ağrının kontrol altına alınması ve yaralı bölgenin korunması hedeflenir. İlerleyen aşamalarda ise kas kuvveti, eklem hareket açıklığı ve fonksiyonel kapasiteyi artırıcı egzersizler uygulanır.

3. Sporcu Rehabilitasyonu

Sporcularda ortopedik travmaların rehabilitasyonu, performansın yeniden kazanılması ve tekrarlayan yaralanmaların önlenmesi açısından özel bir önem taşır. Sporcu rehabilitasyonu programları, yaralanmanın cinsine ve sporcunun yaptığı branşa göre özelleştirilir. Koordinasyon, denge, reaksiyon süresi ve kuvvet antrenmanları, sporcuların saha performansını artırmak ve sakatlık riskini en aza indirmek için uygulanır.

Ortopedik Travmalardan Korunma Yöntemleri

Ortopedik travmalardan korunmak, hem bireylerin yaşam kalitesini artırmak hem de sağlık harcamalarını azaltmak için önemlidir. Özellikle sporcularda ve aktif yaşam tarzı olan bireylerde, korunma yöntemlerinin uygulanması büyük fark yaratabilir.

1. Egzersiz ve Kondisyon Programları

Kas gücünü ve eklem stabilitesini artıran egzersiz programları, ortopedik travmaların önlenmesinde etkilidir. Düzenli yapılan kuvvet antrenmanları, denge ve esneklik çalışmaları, düşme ve burkulma riskini azaltır.

2. Koruyucu Ekipman Kullanımı

Spor yaparken ve belirli mesleki aktivitelerde koruyucu ekipmanların kullanımı, yaralanma riskini büyük ölçüde azaltır. Örneğin, bisiklet sürerken kask takmak, futbol oynarken dizlik ve ayak bileği destekleri kullanmak bu tür travmaları önlemede etkilidir.

3. Eğitim ve Farkındalık

Bireylerin ortopedik travmalar ve korunma yöntemleri hakkında bilinçlendirilmesi, bu tür yaralanmaların önlenmesinde önemli bir adımdır. Eğitim programları ve bilinçlendirme çalışmaları, özellikle çocuklar, sporcular ve yaşlı bireyler için uygulanmalıdır.

Sonuç

Ortopedik travmalar, yaşam kalitesini ciddi şekilde etkileyebilen ve tedavi edilmediğinde kalıcı sakatlıklara yol açabilen sağlık sorunlarıdır. Erken tanı ve uygun tedavi yöntemlerinin uygulanması, hastaların iyileşme sürecini hızlandırmak ve uzun vadeli komplikasyonları önlemek açısından kritiktir. Tedavi sürecinde cerrahi ve konservatif yöntemler, yaralanmanın cinsine ve ciddiyetine göre seçilirken, rehabilitasyon ve koruyucu önlemler iyileşme ve tekrar yaralanmanın önlenmesi için önemlidir.

Bu makalede, ortopedik travmaların tanı ve tedavi yöntemleri, modern cerrahi teknikler ve rehabilitasyon süreçleri ele alınarak, bu alandaki en güncel bilgiler ve uygulamalar sunulmuştur. Ortopedik travmalara yönelik araştırmalar ve klinik uygulamalar, hastaların tedavi ve iyileşme süreçlerini geliştirmek için sürekli olarak ilerlemektedir. Bu nedenle, ortopedik travma alanındaki gelişmeleri yakından takip etmek, hasta bakımını optimize etmek ve daha iyi tedavi sonuçları elde etmek için gereklidir.

Referanslar:

1. Ortopedik Travmaların 7 Tanı Yöntemi Ve Tedavisi
2. Bucholz, R. W., Heckman, J. D., Court-Brown, C. M., & Tornetta, P. (2019). Rockwood and Green’s Fractures in Adults (8th ed.). Philadelphia: Wolters Kluwer Health.
3. McKee, M. D., & Schemitsch, E. H. (2018). Advances in the management of complex extremity injuries. The Journal of Bone and Joint Surgery, 100(2), 144-152.
4. Bhandari, M., Swiontkowski, M. F., & Einhorn, T. A. (2017). Evidence-based Orthopedic Trauma. The Journal of Orthopaedic Trauma, 31(S1), S1-S3.
5. Krettek, C., Miclau, T., & Tscherne, H. (2009). Advances in intramedullary nailing: Reamed versus nonreamed nailing. Clinical Orthopaedics and Related Research, 361, 77-89.
6. Court-Brown, C. M., & Caesar, B. (2006). Epidemiology of adult fractures: A review. Injury, 37(8), 691-697.
7. Giannoudis, P. V., Harwood, P. J., Kontakis, G., & Tosounidis, T. (2010). Long bone nonunions treated with bone morphogenetic protein-7 (BMP-7). Injury, 41(6), 563-567.
8. Papakostidis, C., Kanakaris, N. K., Pretel, J., Faour, O., Morell, D. J., & Giannoudis, P. V. (2011). Prevalence of complications of open tibial shaft fractures stratified as per the Gustilo–Anderson classification. Injury, 42(12), 1408-1415.
9. Schütz, M., & Südkamp, N. P. (2003). Revolution in plate osteosynthesis: New internal fixator systems. Journal of Orthopaedic Science, 8(2), 252-258.
10. Metsemakers, W. J., Smeets, B., Nijs, S., & Hoekstra, H. (2017). Infection after fracture fixation: Current surgical and microbiological concepts. Injury, 48(3), 490-497.
11. Pape, H. C., Giannoudis, P., & Krettek, C. (2007). The timing of fracture treatment in polytrauma patients: Relevance of damage control orthopedic surgery. The American Journal of Surgery, 193(5), 622-629.
12. Gustilo, R. B., & Anderson, J. T. (1976). Prevention of infection in the treatment of one thousand and twenty-five open fractures of long bones: Retrospective and prospective analyses. The Journal of Bone and Joint Surgery, 58(4), 453-458.
13. Müller, M. E., Nazarian, S., Koch, P., & Schatzker, J. (1990). The Comprehensive Classification of Fractures of Long Bones. Springer Science & Business Media.
14. Haider, T., Blöchinger, B., & Pfeifer, R. (2020). Innovations in orthopedic trauma surgery: The role of artificial intelligence. European Journal of Trauma and Emergency Surgery, 46(5), 799-806.
15. Court-Brown, C. M., & Bugler, K. E. (2012). Skeletal trauma in the elderly. Injury, 43(2), 156-161.
16. Hak, D. J., & Papakostidis, C. (2011). The role of bone grafting in the treatment of delayed union and nonunion of fractures. Injury, 42(S2), S36-S42.
17. Giannoudis, P. V., Dinopoulos, H., & Tsiridis, E. (2005). Bone substitutes: An update. Injury, 36(S3), S20-S27.
18. Berkes, M. B., Little, M. T. M., & Lazaro, L. E. (2014). Outcomes of locked plating for proximal humerus fractures: Systematic review and meta-analysis. Journal of Shoulder and Elbow Surgery, 23(3), 428-438.
19. Krettek, C., Miclau, T., & Tscherne, H. (1998). Elastic stable intramedullary nailing (ESIN) in pediatric fractures. Injury, 29(S3), S48-S54.
20. Miclau, T., & Miclau, S. (2017). External fixation techniques in orthopedic trauma. Orthopedic Clinics of North America, 48(3), 327-343.
21. Tejwani, N. C., & Philipot, R. (2007). Management of pelvic fractures in trauma patients: Role of external fixation. Bulletin of the NYU Hospital for Joint Diseases, 65(4), 281-287.
22. Gardner, M. J., Nork, S. E., & Barei, D. P. (2012). Stabilization of complex articular fractures. The Journal of Orthopaedic Trauma, 26(8), 483-491.
23. Duckworth, A. D., Bugler, K. E., Clement, N. D., & Court-Brown, C. M. (2012). Nonoperative management of clavicular fractures in adults. Journal of Bone and Joint Surgery, 94(8), 676-682.
24. Ricci, W. M., Tornetta, P., & Pape, H. C. (2009). Bone grafting: Techniques and indications in orthopedic trauma surgery. The Journal of Bone and Joint Surgery, 91(3), 639-648.
25. Pape, H. C., & Oestern, H. J. (2010). The role of angiogenesis in fracture healing. Injury, 41(2), 109-112.
26. Chapman, M. W., & Anderson, D. R. (1996). Basic Principles of Orthopedic Trauma Management. Journal of Bone and Joint Surgery, 78(6), 981-990.
27. Farrington, M., & Anastasopoulos, P. (2018). Management of post-traumatic osteomyelitis. Orthopedic Clinics of North America, 49(2), 145-159.
28. Karladani, A. H., Granhed, H., & Edshage, M. (2001). Assessment of vascular injuries in orthopedic trauma. European Journal of Trauma and Emergency Surgery, 27(4), 180-186.
29. Ricci, W. M., & Tornetta, P. (2015). Biomechanics and mechanical design considerations in fracture fixation. The Journal of Orthopaedic Trauma, 29(6), 253-259.
30. Baumgaertner, M. R., & Higgins, T. F. (2003). Closed reduction and percutaneous fixation of pelvic fractures. Journal of Trauma and Acute Care Surgery, 55(3), 589-596.
31. Liporace, F. A., & Egol, K. A. (2009). The management of osteoporotic fractures. The Journal of Orthopaedic Trauma, 23(1), 1-7.
32. Mathews, J. A., & Berkson, E. (2011). Deep vein thrombosis in orthopedic trauma patients: A systematic review. Injury, 42(2), 126-132.
33. Edwards, C. C., & Ward, J. R. (2005). Compartment syndrome in orthopedic trauma. The Journal of Bone and Joint Surgery, 87(3), 673-689.
34. Hak, D. J., & Egol, K. A. (2010). Advances in the treatment of periarticular fractures. The Journal of Bone and Joint Surgery, 92(5), 1147-1158.
35. https://scholar.google.com/
36. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/
37. https://www.researchgate.net/
38. https://www.mayoclinic.org/
39. https://www.nhs.uk/
40. https://www.webmd.com/