100 / 100

Kalp kası hastalıkları, tıbbi literatürde “kardiyomiyopati” olarak adlandırılan ve kalbin pompalama fonksiyonunu etkileyen ciddi rahatsızlıkları kapsar. Bu hastalıklar, kalbin yapısını, işlevini veya her ikisini birden bozarak, vücudun ihtiyaç duyduğu oksijen ve besinleri taşımada yetersizliğe yol açabilir. Kardiyomiyopatiler, genetik faktörler, enfeksiyonlar, toksik maddelere maruz kalma, otoimmün hastalıklar veya bilinmeyen nedenlerle ortaya çıkabilir. Farklı türleri ve altta yatan mekanizmaları nedeniyle, genellikle hem tanı hem de tedavi açısından karmaşık bir yapıya sahiptir.

Sağlık Bilgisi İçeriği

Kalp Kası Hastalıkları, Kardiyomiyopati: 8 Belirtisi, Nedenleri, Tanısı, Tedavisi

Kalp kası hastalıklarının görülme sıklığı, günümüzde modern yaşam tarzının etkileriyle daha da artış göstermiştir. Beslenme alışkanlıklarındaki bozulmalar, fiziksel aktivitenin azalması ve artan stres seviyeleri, kardiyovasküler hastalık riskini yükseltmektedir. Bu durum, hastalıkların önleme ve yönetme stratejilerinin önemini vurgular. Ayrıca, hastalığın genetik kökenli türleri, genetik tarama ve erken teşhis yöntemlerinin geliştirilmesini zorunlu hale getirmiştir. Bu bağlamda, kalp kası hastalıklarının anlaşılması ve yönetimi, hem bireysel hem de toplum sağlığı açısından kritik bir öneme sahiptir.

Kardiyomiyopatilerin farklı türleri arasında dilate kardiyomiyopati, hipertrofik kardiyomiyopati ve restriktif kardiyomiyopati öne çıkar. Dilate kardiyomiyopati, kalp kasının zayıflaması ve genişlemesi ile karakterize olup, genellikle kalbin pompalama gücünü ciddi şekilde azaltır. Hipertrofik kardiyomiyopati, kalp kası hücrelerinin anormal bir şekilde büyümesi ve kalp odacıklarının daralmasıyla kendini gösterir. Restriktif kardiyomiyopati ise kalp kasının sertleşmesi ve esneklik kaybına uğramasıyla sonuçlanır. Her bir tür, hastalarda farklı semptomlara, komplikasyonlara ve tedavi gereksinimlerine yol açar.

Kalp kası hastalıklarının belirtileri, hafif yorgunluktan yaşamı tehdit eden kalp yetmezliğine kadar geniş bir yelpazede değişiklik gösterebilir. Nefes darlığı, göğüs ağrısı, çarpıntı ve bayılma gibi semptomlar, hastalığın erken dönemlerinde fark edilmezse ilerleyen aşamalarda ciddi sağlık sorunlarına neden olabilir. Bu belirtiler, bireylerin yaşam kalitesini önemli ölçüde düşürmekle kalmaz, aynı zamanda daha ileri düzeyde kardiyovasküler sorunların habercisi olabilir. Bu nedenle, semptomların erken fark edilmesi ve uygun tedavi stratejilerinin belirlenmesi büyük önem taşır.

Son yıllarda, kardiyomiyopatilerin tanı ve tedavisinde önemli ilerlemeler kaydedilmiştir. Gelişmiş görüntüleme teknikleri, genetik testler ve biyobelirteç analizleri, bu hastalıkların daha erken aşamalarda tanınmasına ve bireyselleştirilmiş tedavi yöntemlerinin uygulanmasına olanak tanımaktadır. Bununla birlikte, mevcut tedavi yöntemleri semptomları hafifletme ve yaşam kalitesini artırma odaklı olsa da, hastalığın tam anlamıyla tedavi edilmesi genellikle mümkün olmamaktadır. Bu durum, kalp kası hastalıklarının araştırılmasına ve yeni tedavi yaklaşımlarının geliştirilmesine olan ihtiyacı açıkça ortaya koymaktadır.

Kalp Kası Hastalıklarının Türleri

Kardiyomiyopati: Kardiyomiyopati, kalp kasının yapısal veya işlevsel olarak bozulduğu genetik veya kazanılmış bir hastalıktır. Kalp kası kalınlaşabilir (hipertrofik kardiyomiyopati), zayıflayabilir (dilate kardiyomiyopati) veya sertleşebilir (restriktif kardiyomiyopati).
İskemik Kalp Hastalığı: İskemik kalp hastalığı, koroner arterlerin daralması veya tıkanması sonucu kalbin yeterli oksijen alamadığı bir durumdur. Bu hastalık, kalp krizlerine yol açabilir.
Kalp Kapakçığı Sorunları: Kalp kapakçığı daralması (stenoz) veya sızıntısı (yetmezlik) gibi sorunlar, kalp kasını fazladan çalıştırarak kalp kası hastalıklarına yol açabilir.
Romatizmal Kalp Hastalığı: Romatizmal ateş nedeniyle kalp kapakçıklarında hasar oluşabilir. Bu durum, kalp kası hastalıklarına yol açabilir.
Hipertansiyon (Yüksek Tansiyon): Sürekli yüksek kan basıncı, kalp kasını zorlar ve zamanla kalp kası hastalıklarının gelişmesine katkıda bulunabilir.
Kalp Enfeksiyonları: Kalbi etkileyen enfeksiyonlar da yol açabilir.

Kardiyomiyopati Türleri

Kalp kası hastalıkları, genellikle üç ana kategoriye ayrılır: dilate kardiyomiyopati, hipertrofik kardiyomiyopati ve restriktif kardiyomiyopati. Her biri, farklı yapısal ve işlevsel değişikliklere neden olur ve hastalığın seyrini belirler.

1. Dilate Kardiyomiyopati (DCM)

Dilate kardiyomiyopati, kalp kasının zayıfladığı ve genişlediği bir durumdur. Bu genişleme, kalbin kan pompalama yeteneğini azaltır ve sıklıkla kalp yetmezliğine yol açar. DCM’nin en yaygın nedenleri arasında genetik yatkınlık, viral enfeksiyonlar, aşırı alkol tüketimi ve bazı toksik maddeler bulunmaktadır. Kalp kasının bu şekilde genişlemesi, kan dolaşımının yetersiz kalmasına ve organların yeterince oksijenlenememesine neden olur.

DCM genellikle yavaş ilerler ve başlangıçta belirti vermeyebilir. Ancak ilerleyen aşamalarda yorgunluk, nefes darlığı, çarpıntı ve ayak bileklerinde şişme gibi belirtiler ortaya çıkabilir. Tedavi edilmediğinde, kalp yetmezliği ve ritim bozuklukları gibi ciddi komplikasyonlar gelişebilir.

2. Hipertrofik Kardiyomiyopati (HCM)

Hipertrofik kardiyomiyopati, kalp kasının anormal derecede kalınlaştığı bir durumdur. Bu kalınlaşma, kalbin kan pompalama yeteneğini kısıtlayabilir ve kan akışını engelleyebilir. HCM genellikle genetik nedenlerle ortaya çıkar ve her yaştan bireyi etkileyebilir. Genellikle ailenin birden fazla üyesinde görülmesi, hastalığın kalıtsal olabileceğini gösterir.

HCM belirtileri arasında çarpıntı, bayılma, göğüs ağrısı ve ani ölüm riski bulunur. Bu hastalık, ani kalp durması nedeniyle sporcular arasında ani ölümlerin başlıca nedenlerinden biri olarak bilinir. Erken tanı ve tedavi, bu risklerin azaltılmasında büyük rol oynar. Tedavi seçenekleri arasında ilaçlar, cerrahi müdahaleler ve yaşam tarzı değişiklikleri bulunur.

3. Restriktif Kardiyomiyopati (RCM)

Restriktif kardiyomiyopati, kalp kasının elastikiyetini kaybetmesi ve sertleşmesi ile karakterizedir. Bu durum, kalbin gevşeyememesine ve dolayısıyla yeterli miktarda kanla dolmasına engel olur. RCM nadir bir kardiyomiyopati türüdür ve genellikle bağışıklık sistemi bozuklukları, amiloidoz veya diğer kronik hastalıklar sonucunda gelişir.

RCM semptomları genellikle diğer kardiyomiyopati türleri ile benzerdir ve yorgunluk, nefes darlığı, çarpıntı gibi belirtiler içerir. Tedavi genellikle semptomların yönetilmesine odaklanır çünkü hastalığın kalıcı bir tedavisi yoktur. İlerleyen vakalarda kalp nakli gerekli olabilir.

Kalp Kası Hastalıklarının Nedenleri

Kalp kası hastalıklarının nedenleri ve risk faktörleri şunlar olabilir:

Genetik Faktörler: Aile geçmişi, riski artırabilir. Genetik mutasyonlar, kardiyomiyopati gibi hastalıklara yol açabilir.
Diyabet: Diyabet riski artırabilir. Yüksek kan şekeri seviyeleri kalp kasına zarar verebilir.
Sigara ve Alkol Kullanımı: Sigara içmek ve aşırı alkol tüketimi kalp sağlığını olumsuz etkileyebilir ve hastalık riskini artırabilir.
Yaş: Yaşlanma süreci, kalp kasının yapısını ve işlevini etkileyebilir. Bu nedenle yaşla birlikte risk artar.
Yüksek Tansiyon (Hipertansiyon): Sürekli yüksek tansiyon, kalp kasının daha fazla çalışmasına neden olabilir.
Koroner Arter Hastalığı (KAH): KAH, kalp kasına yeterli oksijen gitmemesine neden olabilir, bu da riski artırır.
Enfeksiyonlar: Bakteriyel veya viral enfeksiyonlar kalp kasına zarar verebilir ve hastalığa yol açabilir.

Kalp kası hastalıkları, semptomlara ve tiplere göre farklılık gösterir ve erken teşhis önemlidir.

Kalp Kası Hastalıklarının Belirtileri

Semptomlar, hastalığın türüne ve şiddetine bağlı olarak değişebilir.

Ancak, genel semptomlar şunları içerebilir:

Göğüs Ağrısı: Kalp kası hastalığı olan kişiler sık sık göğüs ağrısı veya baskı hissi yaşarlar.
Nefes Darlığı: Hafif egzersizler sırasında veya dinlenirken nefes darlığı yaşanması yaygın bir semptomdur.
Çarpıntı (Palpitasyonlar): Anormal kalp atışları, kalp kası hastalıklarının bir işareti olabilir.
Yorgunluk: Hızlı yorulma ve enerji eksikliği sıkça görülen bir semptom olabilir.
Ödem: Bacaklarda veya ayak bileklerinde şişlikler, hastalığın ilerlediğini gösterebilir.

Kalp Kası Hastalıklarının Tanısı

Kalp kası hastalıklarının (kardiyomiyopatiler) tanısı, hastanın semptomlarının değerlendirilmesi, fiziksel muayene, laboratuvar testleri, görüntüleme yöntemleri ve bazen genetik analizlerle kombine bir yaklaşım gerektirir. Bu hastalıkların erken tanısı, ilerleyişinin durdurulması ve komplikasyonların önlenmesi açısından büyük önem taşır. Tanı süreci genellikle aşağıdaki adımları içerir:

1. Tıbbi Geçmişin Değerlendirilmesi

Hastanın tıbbi geçmişinin detaylı bir şekilde incelenmesi, tanı sürecinin temel adımlarından biridir. Aşağıdaki unsurlar göz önünde bulundurulur:

Semptomlar: Çabuk yorulma, nefes darlığı, göğüs ağrısı, bayılma (senkop) ve çarpıntı gibi şikayetler detaylandırılır.
Aile Öyküsü: Kardiyomiyopati öyküsü olan aile bireylerinin varlığı genetik geçişli hastalıkları işaret edebilir.
Risk Faktörleri: Hipertansiyon, diyabet, alkol tüketimi, enfeksiyon öyküsü ve bazı ilaçların kullanımı sorgulanır.

2. Fiziksel Muayene

Fiziksel muayene, hastalığın belirti ve bulgularını ortaya koyabilir. Doktor, aşağıdaki unsurlara dikkat eder:

Kalp Sesleri: Steteskop ile dinleme sırasında üfürüm, anormal kalp ritmi veya diğer ses değişiklikleri tespit edilebilir.
Ödem ve Boyun Damarlarında Şişlik: Kalp yetmezliğine işaret edebilir.
Cilt Rengi ve Nabız: Dolaşım sisteminin etkinliğini değerlendirmek için kontrol edilir.

3. Elektrokardiyografi (EKG)

EKG, kalbin elektriksel aktivitesini ölçen basit ve non-invaziv bir testtir. Kalp kası hastalıklarının tanısında sıkça kullanılır ve aşağıdaki anormallikleri gösterebilir:

Aritmiler
Sol veya sağ ventrikül hipertrofisi
Miyokardiyal iskemi veya enfarktüs bulguları
Kalp ileti sistemindeki bozukluklar

4. Ekokardiyografi

Ekokardiyografi, kalbin yapısını ve fonksiyonunu değerlendiren ultrasonografik bir yöntemdir. Kardiyomiyopatilerin tanısında en sık kullanılan araçlardan biridir. Bu test, şu bilgileri sağlayabilir:

Kalp duvarlarının kalınlığı (hipertrofik kardiyomiyopati tanısında kritik)
Kalp odacıklarının boyutları ve şekilleri
Kalp kasının kasılma ve gevşeme özellikleri (diyastolik ve sistolik disfonksiyon)
Kapak hastalıkları ve kan akışındaki anomaliler

5. Manyetik Rezonans Görüntüleme (MR)

Kalp MR, kalp kası hastalıklarının ayrıntılı bir şekilde değerlendirilmesini sağlar. MR ile:

Kalp kasında fibrozis veya skar dokusu varlığı tespit edilir.
Kardiyomiyopatilerin farklı türleri (örneğin dilate, hipertrofik veya restriktif) net bir şekilde ayrılabilir.
Kalp kasının yapısal anomalileri daha detaylı incelenebilir.

6. Kan Testleri

Kan testleri, kardiyomiyopatiye neden olan altta yatan durumların belirlenmesine yardımcı olur. Sık kullanılan testler:

Troponin ve CK-MB: Miyokardiyal hasarı değerlendirmek için kullanılır.
BNP (Beyin Natriüretik Peptid): Kalp yetmezliğinin bir göstergesi olarak seviyeleri yükselir.
Elektrolit ve Tiroid Fonksiyon Testleri: Metabolik anormallikleri veya tiroid disfonksiyonunu değerlendirmek için uygulanır.
Enfeksiyon Belirleyicileri: Viral miyokardit gibi enfeksiyöz nedenler araştırılabilir.

7. Genetik Testler

Özellikle ailevi HCM veya DCM şüphesi varsa genetik testler yapılabilir. Bu testler, hastalığın genetik mutasyonlarla ilişkisini doğrulamak ve risk altındaki aile üyelerini belirlemek için önemlidir.

8. Biyopsi

Kalp kasından alınan biyopsi, nadiren gerekse de bazı durumlarda tanıyı kesinleştirmek için yapılabilir. Özellikle miyokardit veya infiltratif hastalıkların (örneğin amiloidoz veya sarkoidoz) varlığını doğrulamak amacıyla uygulanır.

9. Egzersiz Testi ve Holter Monitörizasyonu

Egzersiz Testi: Hastanın efor kapasitesini ve egzersiz sırasında gelişen semptomlarını değerlendirmek için kullanılır.
Holter Monitörizasyonu: 24-48 saat boyunca sürekli EKG kaydı alınarak, aritmi veya diğer elektriksel anormallikler saptanır.

10. Kalp Kateterizasyonu ve Anjiyografi

Bu invaziv yöntemler, genellikle koroner arter hastalığı ve kardiyomiyopatilerin ayırıcı tanısında kullanılır. Ayrıca, kalp içi basınçlar ölçülerek diyastolik disfonksiyon gibi durumlar değerlendirilebilir.

Kalp Kası Hastalıklarının Tedavisi

Kalp kası hastalıklarının tedavisi, hastalığın türüne, ciddiyetine ve hastanın genel sağlık durumuna bağlı olarak değişkenlik gösterir. Kardiyomiyopati olarak da bilinen bu hastalıklar, kalp kasının yapısında veya işlevinde bozulmaya yol açan çeşitli rahatsızlıkları içerir. Tedavi seçenekleri; ilaçlar, cerrahi müdahaleler, yaşam tarzı değişiklikleri ve ileri durumlarda kalp nakli gibi yöntemleri kapsar. Aşağıda bu tedavi yaklaşımları detaylı bir şekilde ele alınmıştır:

1. İlaç Tedavisi

Kalp kası hastalıklarında ilaç tedavisi genellikle ilk müdahale seçeneğidir. Amaç, kalbin yükünü azaltmak, kan dolaşımını iyileştirmek ve semptomları hafifletmektir. Yaygın olarak kullanılan ilaçlar şunlardır:

a. ACE İnhibitörleri

Kan damarlarını genişleterek kan basıncını düşürür ve kalbin daha verimli çalışmasını sağlar.
Örnek: Lisinopril, Enalapril.

b. Beta Blokerler

Kalbin iş yükünü azaltarak ritim bozukluklarını kontrol eder ve kalp kasını korur.
Örnek: Metoprolol, Carvedilol.

c. Diüretikler

Fazla sıvıyı vücuttan atarak kalp üzerindeki baskıyı azaltır.
Örnek: Furosemid, Spironolakton.

d. Antikoagülanlar

Kan pıhtılaşmasını önleyerek kalp krizi veya felç riskini azaltır.
Örnek: Warfarin, Dabigatran.

e. Anti-aritmik İlaçlar

Kalp ritmini düzenleyerek tehlikeli aritmi risklerini azaltır.
Örnek: Amiodaron, Flecainid.

2. Cerrahi Müdahaleler ve Cihazlar

Kalp kası hastalığının ileri seviyelerinde veya ilaç tedavisine yanıt alınamayan durumlarda cerrahi müdahaleler gerekebilir. Bu müdahaleler, kalp fonksiyonlarını düzeltmek veya desteklemek için tasarlanmıştır.

a. Implante Edilebilir Kardiyoverter Defibrilatör (ICD)

Hayatı tehdit eden aritmileri tedavi etmek için kalbe elektriksel şok gönderir.
Kalp durmasını önlemek amacıyla özellikle dilate kardiyomiyopatili hastalarda kullanılır.

b. Kalp Pili (Pacemaker)

Kalp ritmini düzenlemek için elektriksel darbeler sağlayan cihazdır.
Özellikle bradikardi (yavaş kalp atışı) gibi durumlarda etkilidir.

c. Sol Ventriküler Yardımcı Cihaz (LVAD)

Kalbin pompalama kapasitesini artırarak ileri kalp yetmezliği olan hastalar için köprü tedavi veya kalıcı çözüm olarak kullanılabilir.

d. Septal Miyektomi

Hipertrofik kardiyomiyopatiye sahip hastalarda kalınlaşmış kalp kasını çıkarmak için yapılan cerrahi işlemdir.
Kan akışını iyileştirir ve semptomları hafifletir.

e. Kalp Nakli

İleri derece kalp yetmezliği durumunda, mevcut tedavi seçeneklerinin yetersiz kaldığı hastalarda uygulanan son çare yöntemdir.

3. Yaşam Tarzı Değişiklikleri

Kalp kası hastalığının etkilerini hafifletmek ve ilerlemesini yavaşlatmak için yaşam tarzı değişiklikleri kritik öneme sahiptir. Bu değişiklikler tedavi sürecini destekler ve hastaların yaşam kalitesini artırır.

a. Beslenme Düzeni

Tuz tüketimini sınırlayarak kan basıncını kontrol altında tutmak.
Kalp dostu bir diyet uygulamak: Tam tahıllar, sebze-meyve, omega-3 bakımından zengin balıklar ve sağlıklı yağlar tüketmek.

b. Egzersiz

Hafif ve düzenli egzersizler, kan dolaşımını iyileştirir ve kalp sağlığını destekler.
Ancak ağır fiziksel aktiviteler, bazı durumlarda önerilmez; bu nedenle doktor rehberliğinde bir program oluşturulmalıdır.

c. Stres Yönetimi

Stres, kalp hastalıklarını tetikleyebilir. Yoga, meditasyon ve nefes egzersizleri gibi teknikler uygulanabilir.

d. Sigara ve Alkol Kullanımı

Sigara ve aşırı alkol tüketimi kalp sağlığına zarar verir. Bu alışkanlıkların bırakılması, tedavi sürecinde büyük bir fark yaratabilir.

4. Gelişen Tedavi Yöntemleri

Tıp teknolojisindeki ilerlemeler, kalp kası hastalıklarının tedavisinde umut verici yeni yöntemler sunmaktadır:

a. Gen Terapisi

Hastalıkların genetik nedenlerini hedef alarak sorunun kökenine inen bir yaklaşım sağlar.
Araştırma aşamasında olmakla birlikte, özellikle ailesel kardiyomiyopati vakalarında etkili olabilir.

b. Kök Hücre Tedavisi

Hasar görmüş kalp dokusunun yenilenmesine yardımcı olur.
Deneysel bir yöntem olmakla birlikte, ileri kalp yetmezliği vakalarında gelecekte önemli bir rol oynayabilir.

c. Yeni Nesil İlaçlar

SGLT2 inhibitörleri gibi ilaçlar, diyabet ve kalp yetmezliği hastalarında kardiyoprotektif etkiler göstermiştir.

5. Psikolojik Destek ve Rehabilitasyon

Bu hastalıklar yalnızca fiziksel değil, aynı zamanda psikolojik etkiler de yaratabilir. Bu nedenle tedavi sürecinde psikolojik destek ve kardiyak rehabilitasyon programları önemlidir. Rehabilitasyon programları, hastaların fiziksel dayanıklılıklarını artırırken; stres yönetimi, eğitim ve sosyal destek sağlama açısından faydalıdır.

Sonuç olarak, kalp kası hastalıklarının tedavisi çok yönlü bir yaklaşım gerektirir. Erken tanı ve doğru tedavi yöntemleri, hastaların yaşam süresini ve kalitesini önemli ölçüde artırabilir. Ancak bu süreçte tedavi planının bireyselleştirilmesi ve uzman doktorların rehberliğinde ilerlenmesi şarttır.

Kalp Kası Hastalıklarında Erken Teşhisin Önemi

Bu hastalıklar genellikle sinsi bir şekilde ilerlediği için, erken teşhis ve tedavi büyük önem taşır. Erken tanı, hastalığın ilerlemesini yavaşlatabilir ve komplikasyonları önleyebilir. Düzenli kalp kontrolleri, özellikle aile geçmişinde kalp hastalığı olan bireyler için kritik öneme sahiptir.

Sonuç

Sonuç olarak, ciddi sonuçlara yol açabilen ancak erken teşhis ve tedavi ile yönetilebilen rahatsızlıklardır. Dilate, hipertrofik ve restriktif kardiyomiyopatiler gibi çeşitli türleri bulunan bu hastalıklar, yaşam kalitesini düşürebilir ve hatta ölümcül olabilir. Genetik faktörler, viral enfeksiyonlar ve yaşam tarzı gibi birçok etken hastalığın gelişiminde rol oynar. Ancak uygun tedavi yöntemleri, yaşam tarzı değişiklikleri ve düzenli tıbbi kontrollerle hastalığın yönetimi mümkün olabilir.

Referanslar:

Kalp Kası Hastalıkları, Kardiyomiyopati: 8 Belirtisi, Nedenleri, Tanısı, Tedavisi
Maron BJ, Ommen SR, Semsarian C, et al. Hypertrophic cardiomyopathy: present and future, with translation into contemporary cardiovascular medicine. J Am Coll Cardiol. 2014;64(1):83-99. doi:10.1016/j.jacc.2014.05.003.
Elliott P, Andersson B, Arbustini E, et al. Classification of the cardiomyopathies: a position statement from the ESC Working Group on Myocardial and Pericardial Diseases. Eur Heart J. 2008;29(2):270-276. doi:10.1093/eurheartj/ehm342.
Seferović PM, Polovina M, Bauersachs J, et al. Heart failure in cardiomyopathies: a position paper from the Heart Failure Association of the European Society of Cardiology. Eur J Heart Fail. 2019;21(5):553-576. doi:10.1002/ejhf.1461.
Richardson P, McKenna W, Bristow M, et al. Report of the 1995 World Health Organization/International Society and Federation of Cardiology Task Force on the Definition and Classification of Cardiomyopathies. Circulation. 1996;93(5):841-842. doi:10.1161/01.CIR.93.5.841.
Towbin JA, Bowles NE. The failing heart. Nature. 2002;415(6868):227-233. doi:10.1038/415227a.
McKenna WJ, Thiene G, Nava A, et al. Diagnosis of arrhythmogenic right ventricular dysplasia/cardiomyopathy. Br Heart J. 1994;71(3):215-218. doi:10.1136/hrt.71.3.215.
Pinto YM, Elliott PM, Arbustini E, et al. Proposal for a revised definition of dilated cardiomyopathy, hypokinetic non-dilated cardiomyopathy, and non-compaction cardiomyopathy. Eur Heart J. 2016;37(23):1850-1858. doi:10.1093/eurheartj/ehv727.
Caforio ALP, Pankuweit S, Arbustini E, et al. Current state of knowledge on aetiology, diagnosis, management, and therapy of myocarditis. Eur Heart J. 2013;34(33):2636-2648. doi:10.1093/eurheartj/eht210.
Bozkurt B, Colvin M, Cook J, et al. Current diagnostic and treatment strategies for specific dilated cardiomyopathies. Circulation. 2016;134(23):e579-e646. doi:10.1161/CIR.0000000000000455.
Ammirati E, Cipriani M, Moro C, et al. Clinical presentation and outcome in a contemporary cohort of patients with acute myocarditis. Circulation. 2018;138(11):1088-1099. doi:10.1161/CIRCULATIONAHA.118.035319.
Burke AP, Virmani R. Pathophysiology of arrhythmogenic right ventricular cardiomyopathy/dysplasia. Cardiol Clin. 2000;18(2):685-708. doi:10.1016/S0733-8651(05)70127-2.
Arbustini E, Narula N, Tavazzi L, et al. The MOGE(S) classification for a phenotype–genotype nomenclature of cardiomyopathy. J Am Coll Cardiol. 2013;62(22):2046-2072. doi:10.1016/j.jacc.2013.08.1644.
Elliott PM, Anastasakis A, Borger MA, et al. 2014 ESC guidelines on diagnosis and management of hypertrophic cardiomyopathy. Eur Heart J. 2014;35(39):2733-2779. doi:10.1093/eurheartj/ehu284.
Luk A, Ahn E, Soor GS, et al. Dilated cardiomyopathy: a review of the latest clinical perspectives and clinical insights. Curr Opin Cardiol. 2017;32(3):232-241. doi:10.1097/HCO.0000000000000391.
Hershberger RE, Hedges DJ, Morales A. Dilated cardiomyopathy: the complexity of a diverse genetic architecture. Nat Rev Cardiol. 2013;10(9):531-547. doi:10.1038/nrcardio.2013.105.
Lippi G, Sanchis-Gomar F, Cervellin G. Myocarditis: a clinical overview. Ann Transl Med. 2020;8(7):468. doi:10.21037/atm.2020.03.114.
Sagar S, Liu PP, Cooper LT Jr. Myocarditis. Lancet. 2012;379(9817):738-747. doi:10.1016/S0140-6736(11)60648-X.
Givertz MM. Heart failure due to cardiomyopathy. Circulation Research. 2019;124(1):152-168. doi:10.1161/CIRCRESAHA.118.314244.
Codd MB, Sugrue DD, Gersh BJ, et al. Epidemiology of idiopathic dilated and hypertrophic cardiomyopathy. Circulation. 1989;80(3):564-572. doi:10.1161/01.CIR.80.3.564.
Heidecker B, Kittleson MM, Kasper EK, et al. Transcriptomic biomarkers for the accurate diagnosis of myocarditis. Circulation. 2011;123(11):1174-1184. doi:10.1161/CIRCULATIONAHA.110.979500.
Dalal D, Nasir K, Bomma C, et al. Arrhythmogenic right ventricular dysplasia: a United States experience. Circulation. 2005;112(25):3823-3832. doi:10.1161/CIRCULATIONAHA.105.542266.
Hunt SA, Abraham WT, Chin MH, et al. 2009 ACCF/AHA guidelines for the diagnosis and management of heart failure in adults. J Am Coll Cardiol. 2009;53(15):e1-e90. doi:10.1016/j.jacc.2008.11.013.
Maron BJ, Doerer JJ, Haas TS, et al. Sudden deaths in young competitive athletes. Circulation. 2009;119(8):1085-1092. doi:10.1161/CIRCULATIONAHA.108.804617.
Arbustini E, Giuliani L, Narula N, et al. Genetic basis of dilated cardiomyopathy. Curr Cardiol Rep. 2018;20(11):80. doi:10.1007/s11886-018-1038-7.
Lyon AR, Bossone E, Schneider B, et al. Stress (takotsubo) cardiomyopathy: a novel pathophysiological hypothesis to explain catecholamine-induced acute myocardial stunning. Nat Rev Cardiol. 2008;5(1):22-29. doi:10.1038/ncpcardio1066.
Poltavskaya MG, Chen R, Samokhina MV. Pediatric cardiomyopathies: Current challenges and approaches to diagnosis and treatment. World J Cardiol. 2022;14(2):115-128. doi:10.4330/wjc.v14.i2.115.
Feldman AM, McNamara D. Myocarditis. N Engl J Med. 2000;343(19):1388-1398. doi:10.1056/NEJM200011093431907.
Basso C, Calabrese F, Corrado D, et al. Postmortem diagnosis in sudden cardiac death victims: role of the forensic pathologist. Virchows Arch. 2001;438(2):141-147. doi:10.1007/s004280000401.
Watkins H, Ashrafian H, Redwood C. Inherited cardiomyopathies. N Engl J Med. 2011;364(17):1643-1656. doi:10.1056/NEJMra0902923.
Cooper LT. Myocarditis. N Engl J Med. 2009;360(15):1526-1538. doi:10.1056/NEJMra0800028.
Lipshultz SE, Law YM, Asante-Korang A, et al. Cardiomyopathy in children: Classification and diagnosis. Circulation. 2019;140(6):e23-e51. doi:10.1161/CIR.0000000000000682.
Towbin JA, Lowe AM, Colan SD, et al. Incidence, causes, and outcomes of dilated cardiomyopathy in children. JAMA. 2006;296(15):1867-1876. doi:10.1001/jama.296.15.1867.
Elliott P, McKenna WJ. Hypertrophic cardiomyopathy. Lancet. 2004;363(9424):1881-1891. doi:10.1016/S0140-6736(04)16358-7.
Grogan M, Redfield MM, Bailey KR, et al. Long-term outcome of patients with hypertrophic cardiomyopathy: A population-based study. J Am Coll Cardiol. 1995;26(6):1999-2000. doi:10.1016/0735-1097(95)00383-5.
Lombardi F, Verrier RL, Lown B. Relationship between sympathetic neural activity, coronary dynamics, and vulnerability to ventricular fibrillation. Circulation. 1987;75(3):1119-1128. doi:10.1161/01.CIR.75.3.1119
https://scholar.google.com/
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/
https://www.researchgate.net/
https://www.nhs.uk/

Sağlık Bilgisi Paylaş !